I. Tam, gdzie koniec łączy się z początkiem

Nigdy bowiem nie dowiesz się prędzej niż umierając, kto tylko grał twego przyjaciela.

To był zdecydowanie koszmarny początek dnia. I to w dodatku brutalnie zaplanowany przez kogoś, kto najwyraźniej pragnął skomplikować koniec wakacji młodej Arterton jeszcze bardziej.

Tachając za sobą obładowany i ciężki kufer wyliczała spakowane rzeczy, aby upewnić się że dosłownie nic potrzebnego jej do szkoły nie zostanie pod adresem Łzawych Magnolii 13. W końcu Samuel miał wrócić do domu dopiero za trzy tygodnie, a do tego czasu nie trudno nałapać trolli i okropnych.

Na dodatek – jak gdyby sam kufer i siedząca w swojej klatce, skrzecząca z podniecenia sówka to było za mało – mugolski taksówkarz spóźniał się dobre dwanaście minut. Gemma nie była zbyt przykładna, ale lubiła być w danym miejscu zawsze wcześniej – tak na wszelki wypadek.

Gdy rzeczony taksówkarz raczył w końcu przyjechać na miejsce, ledwo powstrzymała się od wypowiedzenia kwitnącego w jej ustach soczystego przekleństwa. I byłoby to do końca wykonalne gdyby mężczyzna nie zaczął zastanawiać się, czy aby nie powinien zapalić papierosa. Miodowe tęczówki dziewczęcia spoczęły wtedy na tym ignorancie, a trzymany w jego dłoni papieros w krótkiej chwili zajął się ogniem.

~*~

— Sześć funtów.

Spojrzenie panienki Arterton z kufra nagle przeniosło się na taksówkarza. Na gacie Merlina, marzyła o tym żeby przemienić go w cholerną lamę! Na odchodne, zaraz po uraczeniu mężczyzny należnym za przewóz, wycedziła w jego stronę parę bliżej nieokreślonych słów, na które zareagował najpierw zdziwieniem, a potem atakiem śmiechu.

— Na twoim miejscu nie byłoby mi do śmiechu — burknęła pod nosem, wymijając grupki uczniów w mundurkach jakiejś mugolskiej szkoły, którzy również wybierali się na stację. Głosy niektórych brzmiały dość znajomo, albo przynajmniej wydały jej się podobne do głosów znanych jej ze swojego otoczenia. I jak zwróciła uwagę na tembr głosu nieznanej jej osoby, choć i tak nie pokusiła się o uraczenie jej spojrzeniem, tak nic nie zrobiła sobie z wybuchającego za jej plecami wzburzenia przechodnich, gdy taksówka z której wysiadła nagle samoczynnie zaczęła wyć, trąbić i brzęczeć ku wielkiemu niezadowoleniu i rozpaczy kierowcy.

Odczuwała głęboki dyskomfort. Nikt niby nie zwracał uwagi na stukot czyichś obcasów, czy tembr głosu mężczyzny przechodzącego obok. A jej przeszkadzało to na tyle, iż łapała się na nerwowym zaciskaniu szczęk, czy stukaniu paznokciami o rączkę wózka do transportu kufra. Sama zaś jednak zdawała sobie sprawę, że ograniczenie ludzi dookoła nie powinno jej interesować – w końcu była tutaj, a jednak pozostawała niewidoczna dla innych, jakby w cale nie istniała. Każdy tu miał swoje problemy, swoje marzenia i plany. Kto jednak powiedział, że Gemma była jak ci wszyscy ograniczeni, tępi i w istocie bardziej egoistyczni od niej mieszkańcy Londynu, czy przyjezdni? Ona miała dar. Nawet czarodzieje byli istotami, które potrafiły wyróżniać się czymś wśród tłumu swoich znajomych po fachu. Jedni mieli talent do odczytywania przyszłości, inni zaś w perfekcyjny sposób radzili sobie na zielarstwie. Ale nie chodzi tu głównie o poziom nauczania i studenckie zdolności, a to co potrafią zrobić z tym czymś, co drzemie w danej osobie od urodzenia. Coś, co pozwala komuś w człowieku ujrzeć człowieka, a za drugim już razem potwora.

Skrzekot sówki, zamkniętej w białej klatce, oderwał ją od tego co działo się dookoła i nawrócił na właściwą drogę. Tak! Hogwart! Zapowietrzając się znów rozpoczęła biec przed siebie i ścigać się z czasem. Pięć minut. Na Merlina, czy zawsze musiała pakować się aż po same uszy w problemy tego typu? Znajdując się na właściwym peronie zaczęła slalomem omijać rozlazłych i tęgich mugoli, którzy raczyli ją jedynie jadowitym wzrokiem gdy ośmielała się głośno przepraszać, aby posunęli swe „zgrabne” tylne oblicza na bok. Parę razy miała niemal szatańską ochotę cisnąć w któregoś zaklęciem na porost przednich zębów czy rogów, ale w porę przypominała sobie i o własnej matce, i celu swojego tuptania.

W końcu odnalazła właściwą ścianę. Dwie minuty… Rozpędzając się zaczęła zastanawiać, czy to aby na pewno ta ściana. Czy nie zaboli, gdy dzielić ją będą ledwie minimetry od chłodnej cegły… Psia kość!

Na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Nos ocalał, a wokół nagle rozbrzmiały głosy uczniów, witających się z przyjaciółmi i żegnających z rodzicami.

Rodzice. Jak długo jeszcze będzie obwiniać się o ich śmierć? Ile razy jeszcze przeklnie wszystko wkoło i zapragnie cofnąć czas? Zdając bagażowemu wszystkie swoje rzeczy zaciskała mocno usta, przed oczami mając jeszcze obraz mamy i taty.

Gwizdek postawił ją już całkowicie na nogi. Och, tak. Przecież w tej wojnie nie tylko ona straciła bliskich. Jej rany były już dawno zagojone i tylko od czasu do czasu z własnej głupoty rozdrapywała je nazbyt boleśnie.

Wskakując wraz z ostatnimi uczniami do pociągu czuła na kostkach wyraźny podmuch wiatru. Londyn żegnał się z młodzieżą zapachem prażonych orzeszków i waty cukrowej, podczas gdy Express Hogwart witał tłum rozpędzonych pasażerów ciepłym posmakiem dyni, mięty i przygody.

Szukając miejsca dla siebie przeglądała mijane przedziały. Zauważyła i te, do których nie wsiadłaby za żadne skarby. Lecz nie dosiadła się do tego przepełnionego grupą przyjaciół – cichutkim stuknięciem w szybkę obwieściła swą obecność i pomknęła dalej, w poszukiwaniu swojej najlepszej przyjaciółki.

Od czasu do czasu rozpraszały ją głosy innych znajomych. Tak jak stało się to w chwili, gdy brnąc przed siebie chwytała jeszcze powitanie znajomej z Hufflepuffu napotkała na swej drodze twardą przeszkodę. I to z pewnością żywą, ciepłą przeszkodę, bo zapach męskiej wody po goleniu rozdarł obłoczek wokół jej lekko zadartego nosa.

— Witaj, Gemmo.

Głos młodzieńca stojącego naprzeciwko za wszelką cenę chciał przybrać kształt tego zadziornego, nacechowanego lekką nutą słodyczy i melancholii, lecz dało się w nim wyłapać smutek. Tak samo jak z tych szarych oczu, zerkających na złotooką dziewczynę zza gęstej czupryny koloru smoły.

Zamrugała raz, potem i drugi. Syriusz Black we własnej osobie. Jeden z największych zawadiaków w historii Hogwartu. I… jakby na to nie patrzeć, najlepszy przyjaciel jej najlepszej przyjaciółki. Koło się zamyka, tylko jak, gdzie i kiedy?

— Black — rzuciła niby to swoim pełnym bojowości głosem, jakby chciała go skarcić. Dość ostentacyjnie uderzyła palcami w dłonie chłopaka, które oplatały jej talię w razie zagrożenia upadkiem. — Nie masz co robić, że kręcisz się po pociągu?

— Jakże ja za tym tęskniłem, na Merlina! — zaśmiał się, unosząc przy tym wysoko brwi. — Zajrzałem do Gabrielle — wymamrotał cicho i wskazał głową w kierunku drzwi zamykanego przez niego przed chwilą przedziału. Oboje spojrzeli po sobie porozumiewawczo, zupełnie jakby odległość niespełna metra nie miała wpływu na ich wzajemną, cichą chęć spijania swych tajemnic.

Gemma nie wypowiedziała po tym jednak ani jednego słowa. Skinieniem głowy przekazała mu potrzebne tutaj emocje, jakby jednocześnie godząc się na nie, a potem minęła go. Nim jednak wkroczyła do przedziału jeszcze raz wbiła łagodny wzrok w wychowanka domu lwa, dostrzegając w jego oczach jakąś niejasną sferę tęsknoty. Lecz jej dokładne spojrzenie szybko przepędziło nieszczęsnego amanta, a ona mogła już bez obaw wejść do przedziału.

I nagle zrobiło się smutno. Zbyt smutno, zbyt gęsto od żalów, gorących oddechów i niewysychających na policzkach łez.

Jak to jest, gdy się kogoś traci? Dziwnie. Nagle cały świat wydaje ci się oszukany, a wartości nabyte do tej pory utracone przez bolesny incydent. To tak jakby ktoś napełnił ci serce obietnicami, a potem uciekł z całą twoją wiarą, pozostawiając jedynie naiwną nadzieję, że to wróci, a obietnice wkrótce same się spełnią.

Wpatrując się w skulony i niemalże pomięty profil przyjaciółki czuła nieprzyjemny ścisk pod sercem. Czy i ona wyglądała tak w żałobie? Czy również jej serce łomotało tak głośno, jak serce Gabrielle Hughes?

Nie negowała ani nie kwestionowała niczyich strat. Bolały tak samo. Bez znaczenia, czy straciło się babcię, rodziców, siostrę, chłopaka czy przyjaciela. Lub - jak w przypadku Gabrielle, istocie niewiele niższej od Gemmy, o szarych oczach i długich, ciemnozłotych włosach - samego ojca. Nic nie znaczącego dla świata czarodziejów mugola, okazującego w jednej chwili swojego życia więcej magii niż najlepszy czarodziej w trakcie całego swojego życia. Poświęcenia z miłości…

Co tu słyszała? Niewdzięczną pustkę, która zasłoniła makijażem obojętności wsiąknięty w ściany i obicia siedzeń posmak goryczy i słonej tęsknoty. Niemocy, znanej Gemmie już aż nazbyt dobrze.

I trwałyby tak w milczeniu. Gemma stojąc w drzwiach i myśląc, że Gabrielle nie wie o jej obecności w przedziale, a Hughes kuląc się w wysiedzianym rogu siedziska udając, iż nie wie o obecności przyjaciółki. Zranione serca wiedzą jednak więcej niż te niedoświadczone i nie znające jeszcze dobrze bólu. Cichutkie westchnienie wyrywające się z piersi Gemmy rozdarło w końcu tą melodramatyczną firanę kompletnego impasu w działaniu i pozwoliło jej uczynić krok, potem drugi i trzeci, aby usiąść bardzo blisko jedynej istoty, która rozumiała jej dziwny charakter, nie będąc nawet związana z nią więzami krwi.

Ciepłe ramię Gemmy już po chwili objęło w czuły i pewny siebie sposób dygoczące ciało panienki Hughes. Gabrielle wbiła swe szare, pozbawione dawnych iskierek oczy w towarzyszkę, nie wiedząc nawet jak otworzyć usta. Patrzyły na siebie w ciszy, w sposób pełen zrozumienia i jedności. Jakby nikt inny dookoła się nie liczył i nie zasługiwał na uwagę.

— Byłam… — Zachrypnięty i zmęczony głos odbił się od uszu ciemnowłosej w niebywale cierpki sposób. — Samotna.

— Wiem, kochanie. — Cichutki szept na pewno nie miał na celu pomóc. Był on jedynie odruchem rozpaczy, jaka rozdzierała przyjacielskie serca.

— Czy to trwa długo? Usychanie, żałość?

Cisza znów ogarnęła przedział. Przez krótką chwilę mogła wieść prym. Osiadała niczym kurz na starych, niemodnych meblach, tworząc w danej przestrzeni uczucie przytłoczenia i tajemniczości.

Nie chciała płakać. Nawet nie chciała na to odpowiadać, czy udawać że rozumie. Bo choć przeżywała to samo lata temu, to dobrze wiedziała, że każdy swoją żałobę przechodzi w inny sposób.

Trąc palcami wolnej dłoni skroń przyjaciółki upijała się zarobaczonym smutkiem powietrzem, szukając odpowiednich słów.

— Za długo…

Kielich się przewrócił. Rozlał swą kwaśną breję niepotrzebnych uczuć i sprawił, iż w głos chciało się prosić o śmierć, by ulga przyszła natychmiast, egoistycznie i łatwo. A życie nie było łatwe. O tym wiedziały mury zamku, do którego z piskiem pędził zziajany Express, chcąc połączyć oba końce, czy też początki nitek i ofiarować światło i nadzieję tym, którzy najbardziej potrzebowali nauczyć się żyć ze strachem, smutkiem i ogarniającym świat zewnętrzny złem.