Prolog.

Niekiedy ludzkie serca oczekują wyjaśnienia spraw banalnych, a zapominają pytać, gdy ich umysł błądzi zbyt długo bez odpowiedzi. Odpowiedzi, która być może rozwiązałaby najbardziej zaplątane sznurówki ludzkiego losu i pozwoliła iść dalej, szukać kolejnych spraw, które nauczyłyby nas pytać.

Sądziła, że nie potrzebuje pytać nikogo, by rozwikłać zagadki otaczającego ją świata — jakby wraz z matczynym mlekiem wyssała algorytmy, które pomogłyby rozwiązać wszelkie niewiadome całego wszechświata. Żyła beztrosko, każdego dnia smakując zapach rosnącej za kuchennym oknem mięty, a wieczorami rozkoszując się wonią lawendowych wieńców składanych w komórce pod schodami w celu opędzenia się od niepożądanych zapachów. Dorastała właśnie tutaj, pod opieką dwójki wspaniałych ludzi — jej bohaterów. Rodziców. Aż do czasu…

Flowery Fields — małe miasteczko, obejmujące swoimi wątłymi ramionami i siateczką uliczek życie swych mieszkańców — miało zaszczyt gościć na jednej z ulic właśnie ją. Gemmę Arterton, słynną ze swoich niecodziennych zdolności. Miejsce to znane było z pewnością tym, którzy mieszkali najbliżej niego — bo któż, ach, któż zadawałby sobie trud znać jego położenie, skoro ani nie odgrywało ono ważnej roli, ani nie było dostatecznie duże? Było to jednak jedyne miasteczko, łączące ludzi niemagicznych i czarodziejów. To zapewne nic nadzwyczajnego — w końcu na całym świecie czarodziej mieszkał ściana w ścianę z mugolem. Lecz czy ten mugol — jeden lub drugi — wiedział, kim tak naprawdę jest miły pan z sąsiedztwa? Nie. A w Flowery Fields każdy znał każdego i ku powszechnemu zdumieniu nie spotykało się tutaj nieuprzejmości. Od czasu do czasu pan w staromodnym, czarodziejskim fraku pożyczał cukier od sąsiada—mugola, a ten z kolei ufnie przyjmował wszelkiego rodzaju maści i syropki na przeziębienie od tego drugiego. Nawet mieszkańcom Doliny Godryka wydawało się dziwne żyć w takiej zgodzie z osobami niemagicznymi, choć miasteczka te dzieliło zaledwie pięć kilometrów — licząc od Alei Złotego Bzu, będącej aktualnie sadem i parkiem w jednym.

Miasteczko to było miejscem spokojnym. Obfitym w wyrozumiałość a także cierpliwość jego mieszkańców. Można rzec, że harmonijnym do tego stopnia, iż gdyby nie pojedyncze i rzadkie bójki nastolatków, zdawać mogłoby się Idyllą. No właśnie — zdawać. Co więc kryło się pod feralnym numerem 13 na ulicy Łzawych Magnolii? Odpowiedzi nie będzie. Bowiem nie udzieli jej wszechobecna cisza i bezwonne powietrze, cyrkulujące niby to bez celu od parteru aż po piętro. Nawet Ona nie czekała na jakąkolwiek pomoc — nie było zbytnio od kogo jej oczekiwać.

Raz czy dwa wyjrzała znad rogu książki, ściskanej mocno w smukłych, zdrowo opalonych palcach. Zupełnie jakby drzemiące w niej dziecko oczekiwało widoku kochających rodziców, siedzących po drugiej stronie stołu. Ale ilekroć nie łypnęła zza skórzanej oprawki mądrości, oni nigdy nie siedzieli przy stole. Nie obściskiwali się również na kanapie w salonie, ani nie zażywali jednej z tych długich kąpieli. Nie spali w swojej sypialni, nie siedzieli w wypełnionym słońcem i aromatem kwiatów ogrodzie, a już tym bardziej nie przesiadywali w pokoju żadnego ze swoich dzieci. Pokoik o sekretnej zawartości także pozostawał smutnie pusty. A i w pracy nie wypowiadało się zbyt głośno imion Catherine czy Philipa.

Wydając z siebie nic nieznaczące westchnienie złożyła opasły tom Runów dla zaawansowanych na jasnym blacie stołu i poderwała się z miejsca, jeszcze raz racząc wyblakłą kuchnie spojrzeniem miodowych tęczówek, kąsających ściany i okna z bezpiecznego miejsca, co rusz skrywających się za parawanem gęstych, czarnych rzęs. O tej porze zawsze spodziewała się listów bądź telefonów. Lecz dziś świat zewnętrzny skrzętnie milczał, jakby już od długiego czasu planował strajk.

Dlaczego nie wychodziła właśnie teraz naprzeciw wydarzeniom? Czemu sama nie napisała listu ani nie chwyciła za martwą słuchawkę telefonu? Zaciskając wargi omiotła spojrzeniem przedsionek i objęła ramionami swoje smukłe ciało, opatulone czarnym sweterkiem. Spotkanie się po raz kolejny z czającymi się przy schodach wspomnieniami sprzed czterech lat zmroziło jej krew w żyłach. Nagle zrobiło jej się chłodniej, choć termometr ani myślał pokazać choćby kreseczkę mniej na swojej zgrabnej talii, wypełnionej aż po brzegi trującą posoką.

Nie. Dosyć tego dobrego. Burza czekoladowych włosów zadrżała najpierw jeden, a potem drugi raz, zaś ich właścicielka zaledwie w ułamku sekundy znalazła się na ganku, zamykając drzwi na klucz. Ogród kolejny już raz zadziwiał złotooką dziewczynę — kolory zbliżającej się jesieni w nostalgiczny sposób osiadały na dogasających kielichach pachnących kwiatów. I gdyby nie ten rozrywający serce cień bólu, z pewnością poddałaby się gęstej melancholii, roztaczającej w powietrzu swój waniliowo-ziołowy zapach i rozsiadłaby się na jeszcze zielonej trawie, zapominając o całym świecie. No… prawie całym. Było to jednak niemożliwe.

Kierując się wzdłuż szarej ulicy mijała bawiące się beztrosko dzieci, w duchu zazdroszcząc im ich szczęścia. Pocieszała ją wyłącznie jedna myśl — jutro wróci do Hogwartu. Do drugiego domu, w którym nigdy nie odczuwała samotności.

Dygoczące na wietrze chorągiewki w ogródku pani McMillan, wbite w ziemię na drewnianych palach, przypominały jej o celu. O mecie, która wydawała się być bardzo blisko. O pragnieniach i marzeniach, czających się gdzieś za mglistym woalem Śmierci i bestialskich czynów zwolenników Tego, Którego to Imienia podobno Nie Wolno było Wymawiać. Ile prawdy ludzie byli w stanie przyjąć do swych ograniczonych mózgów? Ach, ile?! I tak nikt, nikt nie uwierzyłby, czemu winny był sam „wielki” Lord Voldemort.

Wiatr nerwowo potargał jej splątane włosy, wplatając w nie odległy zapach deszczu. Raz czy dwa ubzdurała sobie, że ktoś mamrocze prosto do ucha jej imię — ale gdy nie odkryła za sobą żadnego natrętnego gościa, zwyczajnie odpuściła sobie kolejne piruety i gimnastyczne skręty tułowia. Bowiem w połowie drogi do Alei Złotego Bzu dopadł ją ciepły deszcz, siekający bezlitośnie miękką, dziewczęcą skórę i umiejętnie odwracający jej uwagę od pomruku gdzieś niedaleko. Stała tak ona dobrą chwilę pod tym przyjemnym prysznicem, obserwując jak podlotki czmychają do domów i lgną do zmartwionych swymi pociechami rodziców. Każdy krok, który postanowiła po chwili wykonać, w niecodzienny sposób sprawiał jej ogromny trud — jakby do butów napchał jej ktoś po kilo kamieni.

Jak wyjaśnić cierpienie tego rodzaju? Jak przezwyciężyć głębokie wyrzuty sumienia, które zabijają w nas ostatnie pokłady wiary? No i jak, u licha, walczyć, gdy całą swoją energię marnujemy włącznie na marzenia, a nie działamy? Jak żyć, kiedy ktoś już dawno zgasił ostatnią iskrę w kominku naszego ciała?

Nie. Nie odnalazła odpowiedzi. Nie było jej za konarem drzewa, na które wspinała się ze starszym bratem, Samuelem. Nie odnalazła jej w soczystych owocach jabłoni, ani w piaskownicy dla dzieci. Bowiem sad był bogaty tylko dla brzucha, lecz ubogi, gdy chodziło o plony sfery mentalnej. Bo jak szukać odpowiedzi w miejscu nieprzeznaczonym do tego, bez jakichkolwiek wskazówek? To tak jakby z bolącym zębem udać się do okulisty, albo chcąc kupić jajka wybierać pomarańcze, bo wyglądają ładniej!

Skrywając się pod gałęziami rozłożystego drzewa skupiła spojrzenie miodowych oczu na alejce przystrojonej dobrodusznymi krzaczkami jagód. I znów, znów dostrzegała odległe, niemożliwe do schwytania wspomnienie państwa Arterton. Widziała długie i ciemne włosy matki, rozlewające się na ramionach i ciepłe spojrzenie ojca, wzrokiem czule obejmującego swoją małą córkę — Gemmę Arterton, wprawiającą po raz nasty kolorowe klocki w ruch.

Dziewczyna wiedziała, że powracanie wstecz nie pomaga. Nie było jednak innej drogi do odgonienia bezsilności, jak powtórne odtwarzanie miłości rodziców i ich słów, które z biegiem czasu wydawały jej się głębokie, posiadające drugie dno. To tak, jakby odnajdywała w tym rodzaju smutku jedyną formę pocieszenia, lekcję bardziej przydatną od bełkotu profesora Binnsa.

Łapiąc głęboki oddech objęła się szczelnie ramionami, usta starając się wykrzywić w coś na kształt uśmiechu. Jej oczy zaś błądziły po liściastym sklepieniu, chcąc się przez nie przedrzeć i złapać na gorącym uczynku myszkujące Anioły.

— Przysięgam uroczyście, że będę silna, odważna i lojalna swemu sercu.

_____________

Beta: Podziękowania dla Maleficent.